En de biggetjes werden varkens...

ncdkjnxkjds



Stapje voor stapje leren we de varkens en hun levenswijze kennen. ze hebben elk hun eigen koppige karaktertrekjes.
Ze sleurt Geus steevast alle losliggende takken, potten.. mee naar haar nest, waar ze zorgvuldig verbergt. Lambiek op haar beurt laat geen kans onbenut om de waterkom omver te werpen. Dan hebben we net vers water gegeven, staat ze met de kom al in haar bek het water over haarzelf uit te gieten...
Het is gek te bedenken hoe zij onze toekomst bepalen. Het blijven tenslotte gewoon 2 beesten met een zwiepend krulstaartje en een dikke poep....maar toch zijn ze ozo complex...

Voederpatroon
Bij de boer waar we ze kochten kregen ze een soort biggenmeel. Helemaal kant en klaar gemengd door de voederfabrikanten. Naast het nodige graan bevat het ook een ganse apotheek aan chimique, zodat ze zo snel mogelijk groeien. Hoewel wij het vies vonden, waren de varkens er dol op.
Al snel kochten we enkelvoudig voeder aan en mengden we zelf op de boerderij.
Na wat zoeken en proberen krijgen ze tegenwoordig dit tweemaal daags;
- lijnzaad koek
- mais (gepofte)
- geplette gerst
- brood
- wei (overblijfsel van de kaasmakerij)
En dit gaat vrij makkelijk binnen.
Eerst gaven we ze nog luzerne en bietepulp bij. Maar dat lieten ze mooitjes staan...
De overige sporenelementen en mineralen halen ze zelf uit de grond bij het ploeteren en wroeten en knabbelen. Sinds een dikke week kijgen ze ook hooi bij. Het gras in de wei heeft de strijd tegen het gewroet bijna opgegeven, dus hebben de schapen, die bij ons tussen de varkens lopen, nood aan iets extra. Maar ook de varkens laten zich dit ruwvoer smaken.
De gerst, het gras (en tegenwoordig ook het hooi) voorzien de dames in een portie ruwvoeder. Dit resulteert in een efficiëntere benutting van de mineralen en eiwitten in het voer. Wat zich dan weer uit in een stevige stront, met een veel lagere stikstofemissie dan in de gangbare varkensteelt. Gezonder voor het beestje en gezonder voor het milieu.

Buiten de wei is niks biologisch. Niet echt een bewuste keuze, meer een praktische regeling. Voor de hobbyteler is het haast onhaalbaar om hier in de buurt biovoeder te vinden (of toch hetgeen wij willen). Dat is een zaakje dat nog uitgezocht dient worden. Want ons doel is wel degelijk de beesten biologische te voederen.

Nu het herfstig weer al toekomt in ons landje laten de eiken hun vuchtjes al vallen op de grond. En daar zijn varkentjes dol op! Dus worden ze nu al af en toe een handje rijpe eikeltjes toegestopt die ze met een verbazingwekkende precisie en fijnheid kapot knarsen tussen hun tandjes. Ook de rijpe appeltjes die we in het wilde weg over de wei werpen, weten ze steevast te vinden en met goedkeurend gebrom worden ze opgesmikkeld.

Soms krijgen ze ook iets extra. Vruchtenmoes van vake Staf die overblijft na het maken van sap (dat was orgastisch tafelen voor hen toen), rotte stukjes fruit, groentenresten die we van alle moekes krijgen toegestopt (al laten ze dat meestal zo lang liggen dat ik het toch maar op de composthoop kieper), twijgjes en snoeihout....

Hoewel ze in onze ogen nogal traag groeien, zijn de bezoekers eerder onder de indruk; langzaam worden ze échte varkens en verdijwnen hun bigge-trekken. Langzaam aan krijgen de achterhespen vorm...De nieuwe fotootjes (een klikje op de foto hierboven) geven een vergelijking van de biggen drie maand geleden, en de varkens in huidige toestand!
Ziet u zelf maar en trekt u maar uw eigen conclusies!

waarom varkens?

Varkensboeren die amper geld krijgen per kilo vlees. Duizenden Belgische varkens die dagelijks verhandeld en in kotelettjes gehakt worden. Een Vlaamse mestberg die we zelfs geen klein beetje weten weg te stoppen, al proberen we nog zo hard. Stikstof vervuilingen hier en nutriënten emissierechten daar. Landbouwgrond die bouwgrond wordt. ... en ga zo maar door.
En tussen al dat geweld willen wij, met alle geweld, een varkensboerderij starten... Wij, twee onervaren, jonge mensen, zonder enige scholing en ervaring in de boerenstiel en geen enkele hoop om ooit ergens een boerderij te erven.

Wat drijft ons dan? Wat maakt ons zo mesjogge dat we dit als toekomst willen kiezen. Wat maakt ons zo arrogant om te denken dat er nog nieuwe varkensboeren welkom zijn. En waarom vlees??? Waarom beesten die stikstof produceren en gigantische hoeveelheden voedsel opfretten?

Vanwege de Passie.
Passie voor de natuur. Voor het dier. Voor de échte boerenstiel. Voor het lekkere eten. Voor het (goei)leven.
En waar passie broeit is er ook het geloof. Geloof in het goeie van de boerenstiel. Het geloof dat het anders kàn. En moet. Het geloof van de plaats van het dierlijke in de kringloop. Het geloof in de kleinschalige biologisch dynamische landbouw.

We volgen gewoon ons hart.
Niets meer, en niets minder.

Het doel

Een vraag die misschien al bij velen broeide. Allemaal mooi en wel dat “passie” gedoe, maar wat willen we er mee bereiken? Dat er nog meer vlees verorberd wordt?
Het doel van onze boerderij dus.
Het plan is om op een bio-dynamische wijze varkens te kweken op een scharrelboerderij. Elk varken krijgt minstens 10 are vrije wei ter beschikking om te wroeten en te rollen en te hobbelen. Ze krijgen biologisch voer van granen en pitten (later meer daarover). We starten met 1 Piétrain zeugje en zouden langzaam aan uitbreiden met zeugen van andere zeldzame oude rassen. Zoals daar zijn de Gloucester Old Spot, de Duroc, de Tamworth, De Bonte Bentheimer... Keuze te over. We willen graag meehelpen om de oudere rassen die langzaam weggeselecteerd worden in de huidige vleesindustrie terug naar de mensen te brengen. Bij ons geen selectie op stressresistentie (bij ons gewoonweg geen stress), op meer vlees (bij ons groeien ze op hun gemak), op gelijkvormige groottes (langleve variatie!) enz...

Ons doel is om jullie opnieuw te laten proeven van de échte smaak van varkensvlees. Niet méér eten, maar beter.

Hoewel we nog vollop aan het idee en de werkwijze aan het sleutelen zijn, willen we jullie wel al een beetje meer vertellen over de manier van vleesverkoop.
Bij ons zou je geen koteletjes of worstjes kopen, maar een varken (of een half of een kwart). Wij verwerken het, naar jullie vraag. Je betaalt er een eerlijke prijs voor. Je weet precies wat er met jouw varken is gebeurd, wat het gegeten heeft, hoeveel het weegt, of het ziek geweest is... enz. Bij ons zijn jullie als klanten geen witte schimmen, maar boederijbezoekers.

Maar zoals eerder gezegd, binnenkort komt het volledig, uitgewerkt idee op de blog, en kunnen jullie zich inschrijven als “geïntereseerde mogelijke klant”

Hopelijk blijven jullie ons volgen tijdens onze passionele en smakelijke reis!!

Onze eerste meisjes

dhj

Begin juni verwelkomen we onze eerste meisjes; Lambiek en Geus. (klik op de foto voor meer beeldjes van hen). Het zijn 2 Piétrain varkens, een oud Belgisch ras. Roze met zwarte vlekjes, al zijn die vlekjes er tegenwoordig bijna uit geselecteerd in de huidige vleesindustrie.
Hun aankomst luidt het begin in van ons bestaan als varkensboerkes. Een van hen wordt onze Stammoeder. De andere wordt de Smaakmaker...Zo roos als ze nu nog zijn, zullen ze nimmer meer worden; een grote wei en pruttelende modderbaden staan hen op te wachten.

Het duurt niet lang voor we helemaal dol op hen zijn. Ze huppelen blijgezind door de wei, staan ons knorrend en pruttelend aan te staren, flapperen met hun oortjes terwijl ze liggen te soezen, wapperen hun staartje de ganse tijd heen en weer (van contentement?)...
Samen met Grietje, het schaap, vormen ze de nieuw samengestelde kudde. Samen slapen, samen eten, samen grazen, samen soezen....
Gezapig en gelukkig worden ze langzaam aan dikker en groter. En de wei wordt systematisch en verrassend grondig helemaal ondergeploegd.
Tot en met december is het voor ieder van ons kermis; terwijl wij een voederpatroon voor hen trachten uit te werken, hun levenswijze van nabij opvolgen, varkensrassen vergelijken en de markt verkennen ploegen zij vrolijk verder en pesten bij stond de schapen. In december is het dan tijd voor serieuzere stappen: de slacht en de inseminatie. Later daarover meer.

Terwijl de zomer ten einde loopt maken de bijen (klik hier voor wat beeldjes) zich ook op voor de winter. Dan is het niet echt een geschikt ogenblik om nieuwe bijenvolken aan te maken. Voorlopig blijven de honingplannen dus op de werktafel liggen, om na de donkere winter spetterend van start te gaan in het frisse voorjaar! Maar daarom is het niet minder kalm; kasten bouwen, slingermateriaal aankopen, volken en standplaatsen zoeken...alle voorbereidingen worden getroffen voor de komende zomer. Hou ons dus in de gaten!!