Dit hobbyboeren is onze leerschool voor Later. Als we Groot zijn. Als we eenmaal op onze "echte" boerderij rondlopen, en niet langer ploeteren op deze vierkante centimeter modder. Maar nu zijn we dus aan het oefenen. En maken we veel fouten, waar we hopelijk veel uit leren.
Les 1: het tochtige varken
Eerst hadden we twee kleine biggen aangekocht. Twee dames. Eentje werd in de koteletten gemept, de ander mocht hier blijven. Langzaam werd het meisje een echte vrouw. En op een dag kwamen daar de Hormonen kijken... Stevige Hormonen.
En dan zijn alle mannelijke exemplaren van vier-, twee- of een-voeters best nergens te bespeuren. Want eenmaal die feromonen met haar omvangrijke neus uit de lucht te hebben opgepikt raakt ons Geus het noorden kwijt. Erheen wilt ze dan. Naar de Bron van die lustopwekkende geurstoffen, naar de Plek van Eeuwige liefde en Vurige Passie...
Op zich ware dat geen probleem. De tochtigheid duurt ongeveer een weekje. In die periode waagt Dries zich niet meer buiten en mag ik onze beestjes voederen. Helemaal alleen.
En de bronstigheid komt slechts om de drie weken opzetten...
Maar als je dan met twee vrouwen en drie beerkes zit, dan rijzen er misschien wel wat probleempjes.
Want, probleempje 1, een beetje zoals bij de mens, tochtige zeugen zijn niet echt genietbaar. Ook niet voor elkaar. Nora en Geus zijn dus net twee kibbelende vrouwen als er eentje tochtig loopt.
Probleempje 2: Beren en zeugen winden elkaar op. Dus; Geus steekt de beertjes, haar eigen zonen(!!) in een passionele hormonenrace en de beertjes laten Geus (hun moeder!!) alle kanten van de wei zien.... Uren aan een stuk lopen en springen die mini mannetjes hun piet achterna en gaat Geus er gillend vandoor... Rustieke taferelen zo in Zomergem
Enige oplossing; scheiding van tafel en bed. Een dun elentrieken draadje wordt tussen Geus en de beertjes gespannen, een klein kotteken opgetrokken voor Geus en zo worden grotere problemen vermeden.
Edoch is dat niet steeds voldoende en gaan de mannekes soms kamikazegewijs hun hormonen achterna en trotseren ze de snok om bij Geus te geraken. Dit tot groot plezier van onze buren die weer maar eens in hun vuistjes kunnen lachen als ze ons weer maar eens, luid foeterend, achter die mannekes zien ploeteren...
Natuurlijk blijft Nora ook niet achterwege en tegenwoordig wisselen Geus en Nora elkaar af in het Isolatiekwartier.
En wat hebben we daaruit geleerd? dat er met Hormonen niet te lachen valt.
