De appelbloesems hebben hun bloei gehad en hebben de blaadjes laten vallen en nectar laten stelen. Enkel wat bruine meeldraadresten herinneren aan de wondermooie witroze bloemen die zoëven nog de knoestige takken tooiden en knipoogden naar voorbijgangers. De appel is nu nog aan zijn innerlijke zoektocht bezig, maar het zal niet lang duren alvorens zijn bolle wangen de takken doen buigen.
Hoewel de appelbloesem voorgegaan wordt door die heerlijke helleborussen, krokusjes en bessenstruiken, kijk ik reikhalzend naar haar uit. Die eerste appelbloesem katapulteert me terug in de tijd, toen ik kon rondhollen in een machtige oude boomgaard. Die oude bomen waarin de bloesems als ware het vlinders of elfjes me toelachten. En dan die geur.... zelfs lindebloesems doen me niet zo genieten. Van stam tot tak, van bloem tot vrucht, van geur tot vorm, appelbomen kunnen mij bekoren.
Nog 1 jaar wachten. Nog 365 nachtjes slapen. En dan zijn ze erweer. Die wondermooie appelbloesems. En onderwijl kan ik genieten van haar sappige vruchten. Ook bij ons op de "boerderij" hebben we een paar appelbomen staan van, hoe kan het ook anders, oude rassen. Welke rassen kom ik hier nog wel eens vertellen. Later.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten