Gras en hooi


Doordat varkens hedentendage binnen worden opgekweekt en enkel meel krijgen, zouden we het bijna vergeten. Maar het is verbazingwekkend hoe graag en hoeveel gras varkens eten.
Onze Geus weet goed genoeg wanneer er lekker vers gras staat naast de draad. En ze zaagt tot ze er dan ook krijgt.
Maar aangezien ze nog liever de pelouze omploegen en daarmee hun eigen gras vernielen komt er wel wat creativiteit bij kijken om hen van gras te voorzien.
In de zomer maaien we dan bij tijd en stond een paar bakken gras af. De moment dat ze de grasmaaier horen buitenrijden slaan de varkens al op hol! ge-con-ditioneerd!

In de winter groeit dat gras natuurlijk (bijna) niet meer. Maar ze willen wel nog steeds groen. Dan geven we hen gekuild hooi. Gelijk de koeien dus. Ze smekken dan luid op dat hooi, en spuwen een beetje later een dikke, platgekauwde grasbol terug uit.

En bij het aanschouwen van die contente, smekkende en smullende varkens, stellen we dan weer voor de duzendse maal de vraag hoe ze er ooit toegekomen zijn die varkens binnen te steken....

on s'amuse avec les adjunz

een beeldje van het juiste antwoord:




Kweektnenkeer nen Kweepeer


Hun bladeren zijn nog ruwer als die van oude appelbomen. Ze groeien stug verder en bloeien in grote witte bloemen. Ze genieten van hun schizofreen gedrag; zijn ze nu een peer dan wel een appel? Maar een kweepeer is gewoon een kweepeer.



Een gekwetst hart, zo lijken ze mij, als ze staan ze te schitteren in de kruin. Welig bestoft, alsof ze daar al eeuwen hangen te bengelen, wachtend op een kweeperen-worm die hen wel eens lezen wil.
Maar geen worm die hen bezoekt. Gekwetste harten laten dikke pelzen groeien, ondoordringbaar, zodat de vurige kern niet verder afbrokkelt. Dan hou je wormen weg natuurlijk.
Met de elegantie van een walrus balanceer ik op een ladderke en pluk de gele, zware harten uit de boom. Leg ze zachtjes in een emmer, en waai daarbij zo weinig mogelijk wol van zijn vachtje. Met een vlijmscherpmes snij ik hem snel open, zo voelt hij bijna niks. Zijdegeel vlees kijkt me aan, met diep vanbinnen een steenharde kern. Hij geeft zich echt niet zomaar over, de Kweepeer.



Maar ik heb hem.
en ik steek hem in een pot hà; volgens dit lekkere receptje (vrijelijk geïnspireerd op een receptje uit "van het varken"):

- een stukje varken (wij namen een spieringgebraad van 1,200kg voor 4 man. Zeer ruim berekend, maar de ervaring leert ons dat dit voor "ons" vlees net genoeg is!)
- 5 mooie zure appels, gepeld en in stukjes
- 1 grote kweepeer, gepeld en in stukjes
- 5 dl (ik gebruikte uiteraard een ganse fles) Cider (liefst droge)
- kaneel, gember, chili ...(een beetje wat u denkt dat hierbij past)
- 2 grote adjunz
- een handvol gedroogde abrikozen
- grof zout en vers gestamte peper in de vijzel

Men wrijft het vlees stevig in met zout en peper
Een stevige kookpot op het vuur, beetje boter/olie/smout (zoalst u belieft) smelten. Vlees derin meppen en aan alle kanten mooi bruin bakken. Wat blussen met cider, kweepeer derbij, deksel erop, vuur laag en (minstens)een uurtje laten sudderen

Onderwijl ajuintjes fijnsnijden, en de abrikozen ook trouwens
af en toe wat cider overgioetren en vlees draaien, tmag niet fikken hé

Na dat dik uur, de appels en ajuin erbij steken, alsook uw kruiden en abrikozen. Overgieten met de rest van de cider en weer opt vuur. Tot alle appels moes zijn en het vlees klaar (varkens vlees moet 75°C hebben om goed te zijn). evwala

vlees altijd eventjes laten rusten alvorens het aan te snijden
en dan smullen maar!

Mistery Competition

Hallo, trouw lezerspubliek!

hier zijn we weer met een gloednieuw mysterie. Stroop die hemdsmouwen maar op en scherp die potloodpunten!!

De opgave is deze foto.


De vraag van de dag luidt:
"Van wat is dit den overschot??"
Zoals u ziet, een weggevertje!

(En de winnaar wint zijn eigen antwoord. )

wecken en wegen



En toen stond daar opeens een Weckketel. Zo nen echten, met een aardbeitje op.
En hopen weckpotten. Zo van die echte, met een aardbeitje op.
Helaas waren we al meteen het boekje kwijt, en mochten we al onze oude (boerinnen)kookboeken induiken en de moeke inschakelen om te weten wat op hoeveel en hoelang in de pot moest.

We besloten het simpel te houden en gingen voor geconfijte peerkes en appelmoes. Ik amuseerde me te pletter met het schillen en in de pottekes persen en suikerwater morsen en mijn vingers verbranden aan de kokendhete potten, maar, geconfijte peerkes hebben we!

En, als we dan toch bezig waren: stak ik ook citroenen op pot. Niet in de weckketel, wel in een weckpot.
In ons "tajin"-kookboek (Duizend-en-een smaken van Claudia Roden) staan die ingemaakte citroenen er heel vaak in, en ze geeft ons ook twee recepten mee om ze zelf te maken. Ik ging voor de "beste manier"- de simpelste manier me dunkt; gewoon citroenen met zout in citroensap dompelen. Ik weet niet of het me gelukt is, ik kreeg ze werkelijk niet bij elkaar geduwd en overal, overàl lag er grof zout. We gebruiken natuurlijk enkel grof zeezout. Tafelzout da's alleen goed voor als het vriest.
Dit is trouwens ook geen werkje om te doen als je kleine wondjes aan je handen hebt, want ge zultet geweten hebben....
Tziet er goed uit, maar oft ook goed smaakt, dat zullen we nog moeten bezien!

eindelijk

Regen!
tloopt in straaltjes naar beneden langs de ramen en ik hoor het druppelen in de regenton!

eindelijk!
ent begon 10 minuten nadat ik vlijtig alle planten-in-pot water had gegeven.

Vaarwel meneer Z

We werden wakker met dikke slierten ochtendnevel die was blijven hangen in de takken van de bomen en zich op het hoge gras had neergevleid.
Eenmaal beneden bleek het een doodsluier te zijn.

Zwette zabrina en Kathleentje zouden nooit meer huppelen op de hei. En ook Joke zag er erbarmelijk uit. Enkel Stavroz keek ons fel aan.
In de hoop Stavroz te redden hebben we hem apart gezet, waarop Joke ontsnapte en uit het zicht verdween.
Het heeft echter niks niemendalle uitgehaald. Twee dagen later lag Stavroz ook plots dood in de ren en vandaag vonden we Joke haar half vergane lijfje terug.

Wat er aan de hand was? Geen enkel idee. Op enkele uren tijd veranderen ze van kerngezonde beestjes in een lijk. Misschien iets zoals hier? Maar wij hebben geen wilde konijnen, kan dit ook overgedragen worden door ratten (knaagdieren)? Want die hebben we dan weer wel.

Een voorlopig triest einde van ons konijnenverhaal. We gaan even wachten met er een vervolg aan te breien, dit was een té heftig einde.

Karmic Koala