(*** een lang en saai melancholisch bericht**** En nog wel zonder foto's ook)
Het is zover.
Uw Boereken en Boerinneken zijn beiden 30. Niet op eenzelfde dag, maar wel in 1 seizoen. Eén van ons zag hier verschrikkelijk naar op....
30. Dat was wel het einde. Toen ik nog jong was waren alle 30'ers saai en oud en geheel in dienst van een groot, eeuwig vuil huis en ambetante kinders en was het leven aan hen gepasseerd en werd er enkel gewerkt en in het weekend heel veel moeite gedaan om het leven weer in te halen en te beleven. (een geheel objectief oordeel)
Wie wou nu in godsnaam ooit 30 worden? Ik ging alleszins een gepassioneerd en opwindend leven lijden. Olifanten temmen in een circus ofzo. Biologie werd als opleiding gekozen om mij daarna in het regenwoud te gaan opsluiten in een boomhut en de wereld te redden. Voor minder deden we het uiteraard niet. (Of filmster worden en belachelijk rijk worden en zo de wereld redden, dat mocht ook)
Maar gelukkig groei je niet alleen in lijf en leden op. Jaar na jaar werden gevuld met lange en korte dagen, boordevol en ontiegelijk saai, en word je langzaam ouder. Je leert leven met keuzes, al dan niet zelfgemaakt en soms heb je het gevoel te verdrinken in een modderpoel. Maar steeds is daar weer een boomwortel waar je je aan kan optrekken.
Eenmaal 27, de Gopass voorbij, staat de klok een eerste keer gigantisch stil.
27.... Keuzes moeten gemaakt zijn. Een Duidelijk Pad moet je volgen. Opgroeien en Volwassen zijn, en snel een beetje. Een vaste job, een kat en een kind, en misschien ook wel een man. Mooi puzzeltje. En dan 30 voor je het weet, zo werkt het goed.
Maar kijk, de 30 werd gehaald en dan merk je dat je het leven leidt dat je zelf kiest. Geen Duidelijk Pad, maar eerder een hobbelige holle wegel werd gevolgd. Een vaste job lag voor beiden in 't verschiet maar lieten we lachend aan ons voorbijgaan. Een kat werd gekocht en een kind ging verloren. Een huis werd gebouwd, maar wel onder een laurierboom.
We lieten ons pad niet effenen of afsalteren.We hielden het hobbelig en wild. En we lieten het gaan waar het heen wou gaan, zonder rekening te houden met wat de wegcode inhield. En toen, toen het voelde dat het moest, maakten we een keuze en lieten we onze holle wegel uiteindelijk uitlopen op een zonnig fris groen weiland. En werd alles duidelijk.
Hier zijn we nu. 30 en wel.
Op een boerderij in Frankrijk. We slapen elke dag onder een laurierboom en worden wakker in de schaduw van de bergen.
We hebben een gans leven om op terug te kijken en te verbazen dat de Tijd dan wel rap gaat maar ook heel veel heeft laten gebeuren.
En we hebben een gans leven samen om nog te beleven.
Maar vooral: We maakten een keuze. Ergens op ons pad. Net als iedereen. Een keuze die nog steeds warm voelt als we er aan denken. En hierdoor eindigt het niet op 30. Het begint nog maar.
Onze hoop is, als wij daar zo belachelijk gelukkig van worden, elke dag opnieuw, dat iedereen dit doet. Of gedaan heeft. Je hebt maar 1 hart om te volgen, dus zo moeilijk kan het niet zijn. En toch maken we het ons zo moeilijk. Maar is dat het waard om daarna te bedenken dat jouw pad onherkenbaar is geworden voor wie je ooit was en wat je ooit wou?
Is dat dan opgroeien?
Maar kijk, 30. En uiteraard gedragen we ons ook zo. Ook al worden hier ongeneerd liever stripjes dan boeken gelezen, draagt de ene zijn onderbroeken een week aan 1 stuk en zijn zure spekken het liefste wat hij eet, en draait de ander nog vlechtjes in haar haar en kan ze nog steeds niet tegen haar verlies. En wordt de afwas vergeten en de stofzuiger steevast zo onbereikbaar mogelijk opgeborgen. We zijn wel 30
En we hebben er zin in!
(En nee, wij zijn niet de enigen. Er zijn uiteraard en gelukkig nog gelukkige 30'ers naar wie wij opkijken en die keuzes durven maken)
ijskristalhelder
Een ochtend als deze....
Opstaan bij -7°C, ijskristal koud. De gehele wereld bevroren. De hemel in vuur en vlam, de ouverture van een schitterende zonsopgang. Barjac die ergens tussen de rozige mistflarden op de bergflank ontwaakt en waar de marktkramers met rooie vingers hun stalletjes opzetten. De zon die roodgloeiend opkomt en de vallei in een gouden waas doopt.
Terwijl de zon langzaamaan haar kleuren vindt, 5 lagen kleren aantrekken, en als een teletubbie de fiets op springen.
En dan, het magische moment: de helling naar beneden fietsen, het bevroren Tranenendal in. Halverwege de afdaling niks meer te zien doordat je ogen tranen van de koude wind en al wiebelend het zicht trachten vrij te maken.
Je rode wangen zijn het enige beetje kleur dat Meneertje Vries vergeten te dempen is. Je bevroren vingers een hint dat er nog ergens sap stroomt.
De zon die haar lange stralen over de bevroren velden laat vallen, in kleine, amberen drupjes, de horizon die proeft van het laatste restje roze ochtendlucht....
Bijna hoor je de elfen een loflied aanheffen voor al dat schoons.
En dan aankomen op de markt, lichtjes hijgend van de laatste bergop. Verse groentjes kopen en leute hebben met de boeren, een visken zoeken, beetje kaas aanvullen, een Grand Crème in Café du Midi en drie zoenen van een slenterende Maire.
Volgeladen met verse waren terug naar huis fietsen, zonder vitessen de laatste berg op zwoegen. Jacques, onze Hollandse boer, die bovenaan breedgrijzend staat te genieten van mijn geploeter.
Een alledaagse Vrijdagochtend eigenlijk.
Man man. Zwaar genieten hier.
Opstaan bij -7°C, ijskristal koud. De gehele wereld bevroren. De hemel in vuur en vlam, de ouverture van een schitterende zonsopgang. Barjac die ergens tussen de rozige mistflarden op de bergflank ontwaakt en waar de marktkramers met rooie vingers hun stalletjes opzetten. De zon die roodgloeiend opkomt en de vallei in een gouden waas doopt.
Terwijl de zon langzaamaan haar kleuren vindt, 5 lagen kleren aantrekken, en als een teletubbie de fiets op springen.
En dan, het magische moment: de helling naar beneden fietsen, het bevroren Tranenendal in. Halverwege de afdaling niks meer te zien doordat je ogen tranen van de koude wind en al wiebelend het zicht trachten vrij te maken.
Je rode wangen zijn het enige beetje kleur dat Meneertje Vries vergeten te dempen is. Je bevroren vingers een hint dat er nog ergens sap stroomt.
De zon die haar lange stralen over de bevroren velden laat vallen, in kleine, amberen drupjes, de horizon die proeft van het laatste restje roze ochtendlucht....
Bijna hoor je de elfen een loflied aanheffen voor al dat schoons.
En dan aankomen op de markt, lichtjes hijgend van de laatste bergop. Verse groentjes kopen en leute hebben met de boeren, een visken zoeken, beetje kaas aanvullen, een Grand Crème in Café du Midi en drie zoenen van een slenterende Maire.
Volgeladen met verse waren terug naar huis fietsen, zonder vitessen de laatste berg op zwoegen. Jacques, onze Hollandse boer, die bovenaan breedgrijzend staat te genieten van mijn geploeter.
Een alledaagse Vrijdagochtend eigenlijk.
Man man. Zwaar genieten hier.
Bezige bijtjes
Alzo geschiedde. We reden en kwamen dichter en dichter en dichter en dichter bij ons Huus.
En bij elke grensovergang manifesteerden er zich vreemde België-afkick-verschijnselen.
Maar toen waren we er gelukkig.
En meteen togen wijlder aant werk. Wat dacht u anders. We moeten het een beetje beginnen geloven dat we boeren zijn nu....
Zowel madam
En bij elke grensovergang manifesteerden er zich vreemde België-afkick-verschijnselen.
Maar toen waren we er gelukkig.
En meteen togen wijlder aant werk. Wat dacht u anders. We moeten het een beetje beginnen geloven dat we boeren zijn nu....
Zowel madam
Er werd een moestuintje uitgezet.
Dries oefent alvast de typische Zuid Franse boerenhouding.
Als meneer
Dries oefent alvast de typische Zuid Franse boerenhouding.
En speelde daarna Rietzangertje
(maar eigenlijk deed hij van geoloogje, boorde puttekens en plantte wilgen.)
En voor u denkt dat "dat daar leeft in een hol!", ook Binnen werd er gezwoegd, want een huus is immer nooit niet af.
Een pompbak zowaar! Evenwel zonder water noch afvoer, maar kom. Tstaat wel schoon, zo'n pompbak.
Een pompbak zowaar! Evenwel zonder water noch afvoer, maar kom. Tstaat wel schoon, zo'n pompbak.
En een badkamerken. U ziet meteen de gang van zaken: rechts de kunstzinnig gepropte houtwolrestjes, en links de hennepbeton dat het uiteindelijk overal worden zal.
schoon, schoon! gohoh, wijle trots!
Eeuwig grijs tapijt
Gisteren liepen de kertsfestijnen ten einde. We propten onzen gelen sjonniebak (althans volgens die belgjes. Alleen echten fransen zien daar uiteraard de klassenbak in) helemaal vol, sjorden er nog een remorkje aan en tuften 1000 km zuidwaarts.
Het waren 2 heftige, intense en dodelijk vermoeiende weken. Ei zo na hadden we het niet overleefd, die avonden vol kroketjes wedstrijden, wijn en bier festijnen.
Uiteraard waren 2 weken te kort. Waslijsten vol mensen en dingen die we plachten te zien, maar dat we met een uitgeput wuifken vanuit de zetel lieten voorbijgaan.
En uiteraard waren 2 weken te lang. Té veel mensen, té veel hetzelfde moeten uitleggen, té weinig slaap en, vooral, te weinig Licht en Lucht.
Maar we kregen wél heeeel veeeeeel kadootskens. We gaan dat nog doen, ver verhuizen. En heel veel oogjes die oplichten toen ze ons zagen, waardoor we helemaal warm werden. En heel veel dikke versmachtende knuffels, toen we weer vertrokken.
Dus, na 2 weken was het welletjes. We namen moeizaam afscheid en het voelde een beetje als losscheuren deze keer. Nu was het voor écht.
Verdweesd trokken we ons als, 10 kg verdikte, weekdiertjes terug in onzen kokkel en tuften ervandoor.
Adieu, land van Eeuwig Grijs Tapijt en bonjour land van Hoge Hemels.
Het waren 2 heftige, intense en dodelijk vermoeiende weken. Ei zo na hadden we het niet overleefd, die avonden vol kroketjes wedstrijden, wijn en bier festijnen.
Uiteraard waren 2 weken te kort. Waslijsten vol mensen en dingen die we plachten te zien, maar dat we met een uitgeput wuifken vanuit de zetel lieten voorbijgaan.
En uiteraard waren 2 weken te lang. Té veel mensen, té veel hetzelfde moeten uitleggen, té weinig slaap en, vooral, te weinig Licht en Lucht.
Maar we kregen wél heeeel veeeeeel kadootskens. We gaan dat nog doen, ver verhuizen. En heel veel oogjes die oplichten toen ze ons zagen, waardoor we helemaal warm werden. En heel veel dikke versmachtende knuffels, toen we weer vertrokken.
Dus, na 2 weken was het welletjes. We namen moeizaam afscheid en het voelde een beetje als losscheuren deze keer. Nu was het voor écht.
Verdweesd trokken we ons als, 10 kg verdikte, weekdiertjes terug in onzen kokkel en tuften ervandoor.
Adieu, land van Eeuwig Grijs Tapijt en bonjour land van Hoge Hemels.
Abonneren op:
Posts (Atom)