30 and counting!

(*** een lang en saai melancholisch bericht**** En nog wel zonder foto's ook)

Het is zover.
Uw Boereken en Boerinneken zijn beiden 30. Niet op eenzelfde dag, maar wel in 1 seizoen. Eén van ons zag hier verschrikkelijk naar op....
30. Dat was wel het einde. Toen ik nog jong was waren alle 30'ers saai en oud en geheel in dienst van een groot, eeuwig vuil huis en ambetante kinders en was het leven aan hen gepasseerd en werd er enkel gewerkt en in het weekend heel veel moeite gedaan om het leven weer in te halen en te beleven. (een geheel objectief oordeel)
Wie wou nu in godsnaam ooit 30 worden? Ik ging alleszins een gepassioneerd en opwindend leven lijden. Olifanten temmen in een circus ofzo. Biologie werd als opleiding gekozen om mij daarna in het regenwoud te gaan opsluiten in een boomhut en de wereld te redden. Voor minder deden we het uiteraard niet. (Of filmster worden en belachelijk rijk worden en zo de wereld redden, dat mocht ook)
Maar gelukkig groei je niet alleen in lijf en leden op. Jaar na jaar werden gevuld met lange en korte dagen, boordevol en ontiegelijk saai, en word je langzaam ouder. Je leert leven met keuzes, al dan niet zelfgemaakt en soms heb je het gevoel te verdrinken in een modderpoel. Maar steeds is daar weer een boomwortel waar je je aan kan optrekken.
Eenmaal 27, de Gopass voorbij, staat de klok een eerste keer gigantisch stil.
27.... Keuzes moeten gemaakt zijn. Een Duidelijk Pad moet je volgen. Opgroeien en Volwassen zijn, en snel een beetje. Een vaste job, een kat en een kind, en misschien ook wel een man. Mooi puzzeltje. En dan 30 voor je het weet, zo werkt het goed.

Maar kijk, de 30 werd gehaald en dan merk je dat je het leven leidt dat je zelf kiest. Geen Duidelijk Pad, maar eerder een hobbelige holle wegel werd gevolgd. Een vaste job lag voor beiden in 't verschiet maar lieten we lachend aan ons voorbijgaan. Een kat werd gekocht en een kind ging verloren. Een huis werd gebouwd, maar wel onder een laurierboom.
We lieten ons pad niet effenen of afsalteren.We hielden het hobbelig en wild. En we lieten het gaan waar het heen wou gaan, zonder rekening te houden met wat de wegcode inhield. En toen, toen het voelde dat het moest, maakten we een keuze en lieten we onze holle wegel uiteindelijk uitlopen op een zonnig fris groen weiland. En werd alles duidelijk.

Hier zijn we nu. 30 en wel.
Op een boerderij in Frankrijk. We slapen elke dag onder een laurierboom en worden wakker in de schaduw van de bergen.
We hebben een gans leven om op terug te kijken en te verbazen dat de Tijd dan wel rap gaat maar ook heel veel heeft laten gebeuren.
En we hebben een gans leven samen om nog te beleven.
Maar vooral: We maakten een keuze. Ergens op ons pad. Net als iedereen. Een keuze die nog steeds warm voelt als we er aan denken. En hierdoor eindigt het niet op 30. Het begint nog maar.
Onze hoop is, als wij daar zo belachelijk gelukkig van worden, elke dag opnieuw, dat iedereen dit doet. Of gedaan heeft. Je hebt maar 1 hart om te volgen, dus zo moeilijk kan het niet zijn. En toch maken we het ons zo moeilijk. Maar is dat het waard om daarna te bedenken dat jouw pad onherkenbaar is geworden voor wie je ooit was en wat je ooit wou?
Is dat dan opgroeien?

Maar kijk, 30. En uiteraard gedragen we ons ook zo. Ook al worden hier ongeneerd liever stripjes dan boeken gelezen, draagt de ene zijn onderbroeken een week aan 1 stuk en zijn zure spekken het liefste wat hij eet, en draait de ander nog vlechtjes in haar haar en kan ze nog steeds niet tegen haar verlies. En wordt de afwas vergeten en de stofzuiger steevast zo onbereikbaar mogelijk opgeborgen. We zijn wel 30
En we hebben er zin in!

(En nee, wij zijn niet de enigen. Er zijn uiteraard en gelukkig nog gelukkige 30'ers naar wie wij opkijken en die keuzes durven maken)



4 opmerkingen:

rachel zei

Dikke proficiat, aan allebei! Michael en ik verjaren ook zo: de ene in november, de andere in januari. Nooit té lang de oudste of de jongste! Zalig. Maar wel allang de 30 voorbij. En er zijn nog steeds vele Kronkels te Verkennen. Gelukkig maar! Doehoei!

jelle zei

Allee Tine, vrede met de 30. Proficiat.
Nu nog vrede met uit de wei worden geknikkerd.
Geniet!

Anoniem zei

Vree schoon geschreven.
Proficiat!

Bart

AnneTanne zei

en zal ik eens héél erg stiekem iets verklappen (al lichtte Rachel de sluier al een beetje op:) Er zijn zelfs 'ouw mensen' van rond de 50, die nog steeds durven kiezen en nog steeds met een heel warm gevoel op de eerder gemaakte keuzes kunnen terugkijken...