kiwissen bis

of hoe een biggetje een kiwi overmeesterd
(het heeft iets weg van bebies en spaghetti)

 




het begint allemaal met nen kiwi
nen kiwi dus









en het eindigt zonder kiwi, haja

ochtendstond

De ochtenden blijven hier vrij indrukwekkend. Als we tijdig uit bed geraken natuurlijk.  Zonovergoten, mistige vallei....



Maar de laatste week kunnen we er zelfs werkgewijs van genieten.
Want we namen eerst twee varkentjes op wandel:







marie aan een touwtje, en Gaston gewoon zo. Gelijk een hondje liep hij rustig mee

nu lopen we elke ochten over het luzerneveld naar hun weitje. En het blijft puur genieten






"Gaston zit!"
"Goed zo gaston"



hun nestje

Vlees by candellight


T was niet om jullie te overtuigen dat het écht zo is, dat het voorgaande bericht zo lang bleef staan. Het werd plostklaps weer heel druk. Winterslaap mijn hol hier ja.
Zo slachtten we het varkentje van Christophe en versneden haar in koteletten en saucissen, samen met jean Francois en Sofie.
Voor ons meteen eens een oefening. Met een varkentje naar het slachthuis bollen en ze daar loslaten. (Waarom is het altijd koud en winderig op zon gure plekken?). De mannen waren wel vriendelijk daar. De twee ranke paarden die in de achterste box op hun Oordeel stonden de wachten waren wel erg triest.
De juiste papieren op de juiste manier leren invullen (had de Chambre d'agriculutuur ons de verkeerde opgestuurd. Bij het melden "wisten ze niet dat er een bio-versie bestond"...). Bio kruiden ophalen (die pottekes met die toekan op die iedereen in de Bioplanet kopen kan, ewel, dé hometown is bij ons, in Alès. We kopen in bij de bron dus), worstelvellen inslaan, patépottekes kopen, recepten opscharrelen uit een halvergeten verhuisdoos (en, o-zo-bizar- de helft niet terugvinden).
En dan twee dagen ons verschansen in een viskom, waar we in een weergalmende witte ruimte, onder het licht van TLbuizen, een varken in stukskes leerden kappen.

de butcherstool na jaren hard labeur - op een bedje van spek
Dat er dus bijna niksmeer van over schiet...
Dit mes, was ooit even lang en groot als...
... dezen dikzak
jean francois ontvelt een schouder
 
Sofie découpeerd
Den dries ook
Sofie doet het onzen Dries eens voor

En ze is écht een hobbitvrouwtje. Ze staat op een palet om boven de tafel uit te komen en het hemd dat Jean francois aan heeft, komt bij haar net boven haar enkels uit....

Daags nadien werd er kopvlees, paté, droge worst, droge dikke worst (saucisson), nen Jésus (nen droge hele dikke worst), 2 jambons, een gezouten buikspek, een gerookte buikspek, chorizo's, cailletten (vleesballen met gekookte snijbiet), smout, worsten en godiveaus (kleine worstjes) gemaakt. We waren gekraakt. En toen moesten we nog alles naar Christophe brengen die bekans een beroerte kreeg toen hij de volle laadbak zag.

We sliepn dan eens goed uit en werden wakker met dit:


on aller aller aller eerste lammetje. Ook in Zomergem hadden we enkel volwassen schapen. De moeder is het witte schaapje (Saffraan) achter de bruine bok '(Nestor). Verder ziet u Noisette (links) en het witje voor de bok is Clementine.


Maar vooraleer we zo vlijtig werden vierden we eerst efkes feest. 8-Jaar feest, remember. In stijl, zoals u wel had verwacht.

als voorafje: een variatie aan lokale versnaperingen
als achterafje een assortiment aan lokaal lekkers


maar als hoofdhapje wel een zalig stukje gebraad

en dit alles werd begeleid door een paar excellente wijntjes
uiteraard was het bijzonder romantisch

8 jaar Slaapkamergeheimen






Iets meer dan 8 jaar geleden verscheen onze eerste BoBo. Niet dat nederlands top-kindertijdschriftje, maar de LiefdesBrief (dat mag met hoofdletters) tussen uw Boereken en zijn Boerinneken. Bobo, omdat we toendertijd Bovo en Bondsec waren van de enige echte JNM. En we onze functie duidelijk erg serieus namen.
Op het secretariaat stond er een grote vakjeskast, waarin elke verantwoordelijke zijn post kon ophalen. (geen idee of dat nu, in tijden van efficiëntie, nog gebruikt wordt). Het was meteen onze geheime brievenbus, waarin we de Bobo's vakkundig verstopten tussen verslagen, aankondigingen en meer Nuttig ende Saai nieuws. Stapels brieven werden er geschreven. Net doordat leutig spelletjen heeft het vrij lang geduurd alvorens we wilden toegeven, dat we, bonja, allezhow, elkaar gewoon gèire zien.

We trokken samen in een klein, oergezellig kraakpandje in hartje Gent. Gingen daarna de rust en de varkens opzoeken in Zomergem en nog later de zon in Barjac. We gingen overal een beetje werken, zelfs in het buitenland. En onderwijl  trouwden we met een varkentje aan het spit. We deden zoveel samen dat we "dries en Tine" werden, alsof het 1 naam was. Niet Tine en dries, want dat klinkt niet. Dries en Tine. Is dat wel gezond, zoveel samendoen?


zie hoe sexy
Nu 8 jaar later, is er niet veel veranderd. We doen zelfs nog meer samen. en de Bobo's keerden terug, na 5 jaar afwezigheid. Want, als iets duidelijk is, en je elkaar elke dag ziet, moet je dan nog liefdesbriefjes schrijven? Wij vinden van wel. Want niets is eerlijker, niets is romantischer dan een klein briefje, helemaal van jou, helemaal voor hem/haar. In een zoete taal die alleen wij begrijpen. Dat je in een doosje stoppen kan en er zo vaak als je wilt terug uithalen, heel voorzichtjes als breekbare aardbeien. En dan gloeien die woordjes nog na, als warme kooltjes. Omdat je niks als vanzelfsprekend mag beschouwen.
En nu staat Bobo voor post tussen Boer en Boerin. Zietget, voortbestemd jom.


een écht boereken
en een echte kwaaie Boerinne
ze is niet altijd kwaad, gelukkig
Een huus bouwen, hoe klein ook, een boerderij opstarten, hoe leuk ook, in een ander land wonen, ook al is het onze tweede landstaal, vrienden maken, hoe vermoeiend ook, een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te nauwernood overleven en daar ons levenlang de gevolgen van moeten dragen, hoe ongelukkig ook, met een minimaal budget rond komen, ook al lukt dat aardig, het elken dag samenzijn, en al die frustratie rond het project, het zijn dingen die bij ons wegen op onze "relatie". Dat zal elders ook wel zijn. En, zo ver weg van al onze vaste Dijken van Vrienden, (en over skype gaat dat toch niet zo goed), is het een heel moeilijke oorlog om te voeren, zo op ons eentje.
En dat je dan, ondanks die Overweldigende Liefde, verpletterend hard voor elkaar kan zijn.



En dan zijn LiefdesBrieven voor ons de zalvende redding. Daarin doen 5 woordjes al een wonder. En is het gewoon duidelijk; het hoeft allemaal niet zo hard en moeilijk te zijn. Wees Maar Gewoon Verliefd. Ondanks al de rest ja.

8 jaar verliefd zijn, wat een geluk. En wat een geluk om 8 jaar wakker te worden met die Liefde naast je in bed.