Mijn Bompa

Gisteren was het 8 mei. En dan zie ik altijd mijn bompa voor mij.


Hier in Barjac is er steevast een grote viering, waarop een begeesterde burgemeester een emotionele speech afsteekt en kleine kindertjes mooie liedjes zingen. En dan die mannen, stokstijf, met de vlaggen. Nooit Meer Van Dattem. Zegt het allemaal.
En dan leg ik heel stilletjes een klein poppietje aan de achterkant  van de gedenksteen vooraleer we er vanonder muizen.



En denk ik aan mijn Bompa. Die was er ook bij. Toen. Hij sprong en was daar. Een held. Mijnen bompa.

Nu is mijn bompa een oude man. Met het verleden in zijn huid verweerd. Met in elke plooi een mooi verhaal. Van Toen. Van dat aapken. En het chauffeur zijn. En het springen.
Hij stond, tot voor kort, op alle vieringen trots te wezen. Over gans Vlaanderen and beyond. Met slecht geregelde bussen naar Ergens om een krans neer te leggen en soms een woordje te placeren. En ze waren met steeds minder Kameraden. Steeds eentje Minder. Tot hij er alleen stond.

Dit jaar dacht ik nét dat ietsje meer aan mijn Bompa. Hij verloor niet enkel strijdmakkers, maar ook een broer en een zus. Nu staat hij hier ook alleen.



Mijn bompa is de max. Hij is de stamvader van een gigantische familie en doet zijn opperste best om al de namen bij de juiste achterkleinkinderen te plakken. Hij had (in mijn heheuhen) de grootste moestuin, de schoonste bonzaaiboompkes en het grootste zwaard ooit bovenop de kast. Hij volgt de avonturen van zijn kleinkinderen op de voet en doet zelfs aan internetbankieren. Hij is gewoon keicool die bompa.

Maar het allerleukste aan mijn bompa zijn die oogjes. Die steeds weer oplichten als je binnenkomt. Die ogen die kijken zoals alleen een Bompa alleen naar zijn kleinkinderen kijken kunnen. Lichtjes, die zien wat niemand anders ziet. Lichtjes waarin twee werelden schuilen, die van Vroeger en die van Later.  Die vlammetjes, die mogen nooit niet uitdoven.

Lieve lieve bompa, een dikke dikke zoen vanuit het verre Barjac



Grootouders en groeiende (mete)kindjes, de twee moeilijkste te verteren brokken van een verre verhuis.

PS;Mijn oma is ook de max hoor! ( dankejwel voor de lekkere sjokola, lieve oma!) En die van Dries  zijn alle vier ook parels. 


1 opmerking:

liesbeth zei

heel mooi gezegd, Tine!!