Even tussendoor

hmmmm
ik lees het tekstje van gisteren en bemerk dat ik Et Probleem eigenlijk elders leg dan waar het eigenlijk echt ligt. Het is wel waar dat boeren miskend worden en dat het geen makkelijke uitdaging is, maar het was eigenlijk niet dat waar ik aan dacht, toen, in mijn Donker Hol.

Eigenlijk missen we jullie gewoon gigantisch hard.
De Vanzelfsprekendheid van bestaande Vriendschappen. Dat er zaterdagavond gebeld wordt of we zondag niet gaan ontbijten. Of die schapenboer die weer een zotte fuif geeft. Een ganse middag neestrijken op iemands zetel, gewoon om stripkes te lezen en niks te moeten uitleggen. Boerenbrood missen. Bij de Moeke gewoon de voetjes onder tafel schuiven. Spelletjesmiddagen organiseren. Om Merel haar eerste schooldag mee te maken en Hakon zijn eerste schaatswedstrijd. Het familieweekend niet te missen. Geboortes niet enkel via kaartjes meemaken. Kindjes en grootouders zo zien ouder worden, vanop afstand. Natuurpunt vergaderingen missen waarop den enen dwars doorheen alles babbelt, en iedereen met de auto komt, maar waar iedereen ook uren "1 pintje maar en dan ga'k naar huis" blijft plakken. Moekes projecten enkel via skype meemaken en het resultaat met kerst zien. Die westvlaamse wijn niet zien groeien (maar gelukkig wel proeven).
Of samen werken, want de helft van jullie hebben we leren kennen zagend in een knotwilg, plaggend in de hei, zoekend in de modder naar een sandaal, fietsend tussen de kreken.
Of gewoon de backup, die warme wolk. Niet vanop afstand, maar gewoon, met een pint. Een snoeiharde, eerlijke kritiek, een opbeurende kwis, een dikke fuck you naar de Nico.
Dat we op de markt in Gent of Leuven staan en jullie gewoon bij ons komen kopen. Elke vrijdag of zaterdag.
En het feit dat we hier helemaal vanaf nul moeten beginnen om ons een weg te zoeken binnen de landbouwwereld. In België hadden we die al, we kenden hopen mensen, hadden hopen contacten, het was geen vreemde woeste wereld.
Hier is alles nieuw.
Wij waren helemaal niet op zoek naar een vlucht weg van België, integendeel. We wilden net daar de landbouw mee veranderen. Maar we kregen deze kans in het zuiden die we simpelweg niet konden voorbij laten gaan. En we hebben nog nooit écht spijt gehad, tis hier écht de max. Maar het is gewoon Zo Ver Weg. En nu dat die ene boerderij in Wallonië over te nemen valt, viel het Gemis zo zwaar. Wat Als het 4 jaar geleden over te nemen was.... Dan, ja Dan....

Uiteraard maken we hier ook vriendjes (al is dat minder vanzelfsprekend als je zoveel werkt, en in een andere taal), en uiteraard heeft la Grange des prés troeven die elders niet te vinden zijn. Maar ik had gewoon een serieuzen Bleitink.


Maar tis over nu. Het hart is nog steeds week maar het bloedt al niet meer.

Kijkt, laten we allemaal een beetje genieten van dees.
We luisterden er bekans non-stop naar op de terugweg. 10 uur, tmoet zijn dat we het goed vinden.




2 opmerkingen:

Anoniem zei

Te laat voor bochten het voorjaar staat voor de deur! Grind of liefde over al wat week en modder is en voorwaarts!

Bart

liesbeth zei

Tine, kop op!!
binnenkort weer een lekker bakje troost.
hou de postvrouw in het oog !!