Gisteren reed ik in een hempie op de fiets naar het dorp om croissantjes. We aten rustig in het zonnetje. Er kwam erg leuk bezoek en we zaten de ganse middag buiten. Pas tegen 17 uur ging de stoof aan.
Even boekstaven, anders gaan ik hier later nog lopen pleuren dat het gans januari geregend had.
En dat het lente wordt; deze ochtend schoot ik wakker door kakelende paniek bij de kippen en dacht ik spontaan aan de fouine. Lente en al, dan komen die beestjes immers buiten, hongerig naar bloed. We hebben zo al enig kipje verloren. Ik in afzakkende pyama en looppas naar de kiekskens om te redden wat te redden viel. Zat ons voltallig pluimveestapel keurig in de boom, schijtebang te kakelen op een konijntje... ons konijn dat 4 maand geleden het hazepad (hoho) koos en we nu dagelijks ergens in een of andere uithoek van de wei terugzien. Luidop lachend ja.
The killerrabbit dus.
Boeren is een vorm van activisme
Laten we eerlijk zijn; ik heb geen enkel recht van klagen. Zeker niet als de brievenbus de laatste week uitpuilt van de hartverwarmende postpakketjes.
En ik begin langzaamaan weer te ontdekken waarom we hier zitten. Maar deze jonge boeren leggen het gewoon beter uit: alles wat zij zeggen. Daarom zitten ook wij hier te doen wat we aan het doen zijn, elke dag onze eigen keuze, en tot we er bij neer vallen. Voor het Goed Product, in al zijn facetten van "goed"
even klikken dus:
http://vimeo.com/27050341
En ik begin langzaamaan weer te ontdekken waarom we hier zitten. Maar deze jonge boeren leggen het gewoon beter uit: alles wat zij zeggen. Daarom zitten ook wij hier te doen wat we aan het doen zijn, elke dag onze eigen keuze, en tot we er bij neer vallen. Voor het Goed Product, in al zijn facetten van "goed"
even klikken dus:
http://vimeo.com/27050341
schaafsel
rarara:
Schaafsel, zo ver waren we al.
Maar schaafsel van????
Zeep!!
Van het vet van de varkens, àlles is immers bon chez le cochon.
Wj smelten de "saindoux" en brengen ze naar Daniel Wagner (het heeft 3 weken en evenveel markten geduurd voor ik door had dat mijn buurman-marktkramer niet Wagner heette met zijn voornaam... En ik maar elke keer "koffietjen Wagner?" vragen....)
Maar Daniel Wagner dus, "maître savonnier", die keigoeie zeep maakt. Van ezellinnen of geitenmelk, met tal van natuurlijke geurtjes en kleurtjes. En sinds kort ook van ons vet. Maar dus, wij brengen het naar daar, en 2 maand later komen er dan enkele staven zeep terug.
En tis nog goeie ook! johei!!
vakkundig en handmatig in zijn uiteindelijke vorm geschaafd.
Schaafsel, zo ver waren we al.
Maar schaafsel van????
Van het vet van de varkens, àlles is immers bon chez le cochon.
Wj smelten de "saindoux" en brengen ze naar Daniel Wagner (het heeft 3 weken en evenveel markten geduurd voor ik door had dat mijn buurman-marktkramer niet Wagner heette met zijn voornaam... En ik maar elke keer "koffietjen Wagner?" vragen....)
Maar Daniel Wagner dus, "maître savonnier", die keigoeie zeep maakt. Van ezellinnen of geitenmelk, met tal van natuurlijke geurtjes en kleurtjes. En sinds kort ook van ons vet. Maar dus, wij brengen het naar daar, en 2 maand later komen er dan enkele staven zeep terug.
En tis nog goeie ook! johei!!
vakkundig en handmatig in zijn uiteindelijke vorm geschaafd.
Dorpsromantiek
Nieuwjaarsreceptie op het dorp. Al 3 jaar hetzelfde scenario.
De Grote Zaal van de mairie nokvol. Je pikt er de boeren zo uit. Rooie wangen, velouren jasken. Nét dat te veel blauwe oogschaduw. Sjakosken stevig tegen de heup. Lange, erg lange speech van de maire. La Grange des prés wordt 1 keer vermeld. Valt mee.
De vuilnisman wordt citoyen d'honneur gekroond.
Het feest gaat open en de uitgedroogde mensenzee draait zich in 1 vloeiende beweging richting tafels. Gedwongen wachten we in een hoekje tot er een gaatje en een glaasje vrijkomt. In aanpalende zaaltjes nog meer drank en eten. En mensen. De maire doet de kusjesdans. Zijn madam ook. Alain ook, grinnikend, zonder GBzak.
Aline voorziet met een rood aangelopen hoofd de tafels van een constante vleesbezetting. Mmmmmh, ansjovisbollekens. Het bemachtigd wijnglaasje krijgt een elleboogstoot. Natte rok. Al 3 jaar op rij. (en noois niet een natte broek bij Dries). Er herkennen meer mensen ons dan wij hen. Vriendelijk knikken, ge weet nooit.
Efkes pochen; de aristocratie van Barjac komt ons meilleurs voeux wensen; de oude dorpsbakker (die net tot aan mijn middel komt), de oude dorpsdokter (die met zijn internetcafe een 2de carrière startte) en de zanger (een hippie die het plaatselijk muziekfestival organiseert).
Wanneer we iedereen gezoend hebben die we kennen sluipen we naar de uitgang. We passeren het kluitje werknemers van de schoolcantine die alle restjes opdrinken, steeds luidruchtiger worden en tegen het eind ladderzat buiten gezet worden. Wanneer we de zaal verlaten staat het oude dametje op het podium. Een stille wiegendans uit te voeren, zelfs als de muziek stiltvalt. Op 2 broze dunne beentjes en een klein bocheltje. Niemand die naar haar kijkt, op drie peuters na, die doodvermoeid met een half plakje salamie op hun gat naar boven staren. Met open mond.
Wanneer we door de smalle straatjes naar de auto lopen, is dat met een grote glimlach op onze smoel.
De Grote Zaal van de mairie nokvol. Je pikt er de boeren zo uit. Rooie wangen, velouren jasken. Nét dat te veel blauwe oogschaduw. Sjakosken stevig tegen de heup. Lange, erg lange speech van de maire. La Grange des prés wordt 1 keer vermeld. Valt mee.
De vuilnisman wordt citoyen d'honneur gekroond.
Het feest gaat open en de uitgedroogde mensenzee draait zich in 1 vloeiende beweging richting tafels. Gedwongen wachten we in een hoekje tot er een gaatje en een glaasje vrijkomt. In aanpalende zaaltjes nog meer drank en eten. En mensen. De maire doet de kusjesdans. Zijn madam ook. Alain ook, grinnikend, zonder GBzak.
Aline voorziet met een rood aangelopen hoofd de tafels van een constante vleesbezetting. Mmmmmh, ansjovisbollekens. Het bemachtigd wijnglaasje krijgt een elleboogstoot. Natte rok. Al 3 jaar op rij. (en noois niet een natte broek bij Dries). Er herkennen meer mensen ons dan wij hen. Vriendelijk knikken, ge weet nooit.
Efkes pochen; de aristocratie van Barjac komt ons meilleurs voeux wensen; de oude dorpsbakker (die net tot aan mijn middel komt), de oude dorpsdokter (die met zijn internetcafe een 2de carrière startte) en de zanger (een hippie die het plaatselijk muziekfestival organiseert).
Wanneer we iedereen gezoend hebben die we kennen sluipen we naar de uitgang. We passeren het kluitje werknemers van de schoolcantine die alle restjes opdrinken, steeds luidruchtiger worden en tegen het eind ladderzat buiten gezet worden. Wanneer we de zaal verlaten staat het oude dametje op het podium. Een stille wiegendans uit te voeren, zelfs als de muziek stiltvalt. Op 2 broze dunne beentjes en een klein bocheltje. Niemand die naar haar kijkt, op drie peuters na, die doodvermoeid met een half plakje salamie op hun gat naar boven staren. Met open mond.
Wanneer we door de smalle straatjes naar de auto lopen, is dat met een grote glimlach op onze smoel.
Even tussendoor
hmmmm
ik lees het tekstje van gisteren en bemerk dat ik Et Probleem eigenlijk elders leg dan waar het eigenlijk echt ligt. Het is wel waar dat boeren miskend worden en dat het geen makkelijke uitdaging is, maar het was eigenlijk niet dat waar ik aan dacht, toen, in mijn Donker Hol.
Eigenlijk missen we jullie gewoon gigantisch hard.
De Vanzelfsprekendheid van bestaande Vriendschappen. Dat er zaterdagavond gebeld wordt of we zondag niet gaan ontbijten. Of die schapenboer die weer een zotte fuif geeft. Een ganse middag neestrijken op iemands zetel, gewoon om stripkes te lezen en niks te moeten uitleggen. Boerenbrood missen. Bij de Moeke gewoon de voetjes onder tafel schuiven. Spelletjesmiddagen organiseren. Om Merel haar eerste schooldag mee te maken en Hakon zijn eerste schaatswedstrijd. Het familieweekend niet te missen. Geboortes niet enkel via kaartjes meemaken. Kindjes en grootouders zo zien ouder worden, vanop afstand. Natuurpunt vergaderingen missen waarop den enen dwars doorheen alles babbelt, en iedereen met de auto komt, maar waar iedereen ook uren "1 pintje maar en dan ga'k naar huis" blijft plakken. Moekes projecten enkel via skype meemaken en het resultaat met kerst zien. Die westvlaamse wijn niet zien groeien (maar gelukkig wel proeven).
Of samen werken, want de helft van jullie hebben we leren kennen zagend in een knotwilg, plaggend in de hei, zoekend in de modder naar een sandaal, fietsend tussen de kreken.
Of gewoon de backup, die warme wolk. Niet vanop afstand, maar gewoon, met een pint. Een snoeiharde, eerlijke kritiek, een opbeurende kwis, een dikke fuck you naar de Nico.
Dat we op de markt in Gent of Leuven staan en jullie gewoon bij ons komen kopen. Elke vrijdag of zaterdag.
En het feit dat we hier helemaal vanaf nul moeten beginnen om ons een weg te zoeken binnen de landbouwwereld. In België hadden we die al, we kenden hopen mensen, hadden hopen contacten, het was geen vreemde woeste wereld.
Hier is alles nieuw.
Wij waren helemaal niet op zoek naar een vlucht weg van België, integendeel. We wilden net daar de landbouw mee veranderen. Maar we kregen deze kans in het zuiden die we simpelweg niet konden voorbij laten gaan. En we hebben nog nooit écht spijt gehad, tis hier écht de max. Maar het is gewoon Zo Ver Weg. En nu dat die ene boerderij in Wallonië over te nemen valt, viel het Gemis zo zwaar. Wat Als het 4 jaar geleden over te nemen was.... Dan, ja Dan....
Uiteraard maken we hier ook vriendjes (al is dat minder vanzelfsprekend als je zoveel werkt, en in een andere taal), en uiteraard heeft la Grange des prés troeven die elders niet te vinden zijn. Maar ik had gewoon een serieuzen Bleitink.
Maar tis over nu. Het hart is nog steeds week maar het bloedt al niet meer.
Kijkt, laten we allemaal een beetje genieten van dees.
We luisterden er bekans non-stop naar op de terugweg. 10 uur, tmoet zijn dat we het goed vinden.
ik lees het tekstje van gisteren en bemerk dat ik Et Probleem eigenlijk elders leg dan waar het eigenlijk echt ligt. Het is wel waar dat boeren miskend worden en dat het geen makkelijke uitdaging is, maar het was eigenlijk niet dat waar ik aan dacht, toen, in mijn Donker Hol.
Eigenlijk missen we jullie gewoon gigantisch hard.
De Vanzelfsprekendheid van bestaande Vriendschappen. Dat er zaterdagavond gebeld wordt of we zondag niet gaan ontbijten. Of die schapenboer die weer een zotte fuif geeft. Een ganse middag neestrijken op iemands zetel, gewoon om stripkes te lezen en niks te moeten uitleggen. Boerenbrood missen. Bij de Moeke gewoon de voetjes onder tafel schuiven. Spelletjesmiddagen organiseren. Om Merel haar eerste schooldag mee te maken en Hakon zijn eerste schaatswedstrijd. Het familieweekend niet te missen. Geboortes niet enkel via kaartjes meemaken. Kindjes en grootouders zo zien ouder worden, vanop afstand. Natuurpunt vergaderingen missen waarop den enen dwars doorheen alles babbelt, en iedereen met de auto komt, maar waar iedereen ook uren "1 pintje maar en dan ga'k naar huis" blijft plakken. Moekes projecten enkel via skype meemaken en het resultaat met kerst zien. Die westvlaamse wijn niet zien groeien (maar gelukkig wel proeven).
Of samen werken, want de helft van jullie hebben we leren kennen zagend in een knotwilg, plaggend in de hei, zoekend in de modder naar een sandaal, fietsend tussen de kreken.
Of gewoon de backup, die warme wolk. Niet vanop afstand, maar gewoon, met een pint. Een snoeiharde, eerlijke kritiek, een opbeurende kwis, een dikke fuck you naar de Nico.
Dat we op de markt in Gent of Leuven staan en jullie gewoon bij ons komen kopen. Elke vrijdag of zaterdag.
En het feit dat we hier helemaal vanaf nul moeten beginnen om ons een weg te zoeken binnen de landbouwwereld. In België hadden we die al, we kenden hopen mensen, hadden hopen contacten, het was geen vreemde woeste wereld.
Hier is alles nieuw.
Wij waren helemaal niet op zoek naar een vlucht weg van België, integendeel. We wilden net daar de landbouw mee veranderen. Maar we kregen deze kans in het zuiden die we simpelweg niet konden voorbij laten gaan. En we hebben nog nooit écht spijt gehad, tis hier écht de max. Maar het is gewoon Zo Ver Weg. En nu dat die ene boerderij in Wallonië over te nemen valt, viel het Gemis zo zwaar. Wat Als het 4 jaar geleden over te nemen was.... Dan, ja Dan....
Uiteraard maken we hier ook vriendjes (al is dat minder vanzelfsprekend als je zoveel werkt, en in een andere taal), en uiteraard heeft la Grange des prés troeven die elders niet te vinden zijn. Maar ik had gewoon een serieuzen Bleitink.
Maar tis over nu. Het hart is nog steeds week maar het bloedt al niet meer.
Kijkt, laten we allemaal een beetje genieten van dees.
We luisterden er bekans non-stop naar op de terugweg. 10 uur, tmoet zijn dat we het goed vinden.
De onderschatting van het Boerenbestaan
In juli 2011 verhuisden we naar Frankrijk. In dat najaar bouwden we een houten huisje.
In juli 2012 installeerden we ons als boer en boerin en kwamen er 6 varkens naar de boerderij.
In juli 2013 stonden we op de markt en waren we in volle productie met vleespakketten en al. We versneden en verwerkten zelf ons vlees en maakten patees, kopvlees en droge worsten. We sloten 2013 af met 75 varkens, 7 schapen, 7 konijnen, Victoire, een 10tal kippen, een vast klantenbestand, een boomgaard én een tractor.
Met hier en daar wat trukjes, geraakten we financieel nét rond om de constante stroom aan facturen betaald te krijgen. Geen sinecure voor beginnende boeren. Met hier en daar veeeel helpende handen en schouderklopjes geraakten we nét rond met ons werk. Al was het vaak, onder het motto "later werken we dat wel af", slechts half zijn gat gedaan. Het uiterste nodige. We draaien dagen van minstens 12 uur, want het werk houdt nooit niet op. Tis pas nu, als ik het wil opschrijven, dat we merken dat onze dagen zo lang zijn. 7 op 7 met af en toe een dagje niksdoen. Niks bijzonder voor een boer.
We weten dat we goed bezig zijn (het feit dat jullie het vaak zeggen helpt)
En we zijn ons bewust van wat we op 1 jaar tijd hebben weten te realiseren
Van erg lang op voorhand wisten we ook dat de eerste jaren zwaar zijn, ploeteren en proberen en een steeds aangroeiende takenlijst tegen de muur.
En laten we eerlijk wezen dat de ganse situatie met onze buurboer Nico en de omkadering van het couveuse en Terre de Liens ons ook op ons knieën gekregen hebben.
Eind december waren we dan ook moe. Doodmoe.
2 weken België waren een welkome verademing, even ons onderdompelen in dat warme bad van vrienden en familie, van opstaan zonder takenlijst, van voetjes onder tafel steken, een bad...
We keerden moe maar voldaan terug, en hadden ons voorzien op een zachte herstart van de werkzaamheden. Wat uiteraard een utopie was. 2 weken je boerderij achterlaten is eigenlijk not done, en dat hebben we gemerkt. De oppassers hadden hun uiterste best gedaan, maar tegen 2 weken regen is niks opgewassen. De electrische omsluiting tussen de parkjes was platgevallen, en alle varkens liepen overal, tot bij victoire. Het weiland was veranderd in een modderpoel, Anneken en haar kids hadden hun kot afgebroken, en de schaapkes stonden met de voeten in het water. fok.
We hoorden ook dat de laatste coördinatrice van het project plots stopt, en ze wordt niet vervangen. Vanaf heden zit La Grange des Prés dus in het vacuüm. En dan heb je 1 collega die die vrijheid zo interpreteert:
Dat is het uitkijkpuntje ja. Het eerste wat je ziet als je op de boerderij aankomt.
Wanneer Dries hem vraagt om op het baantje te rijden, dat zich een meter meer naar rechts bevindt, weigert hij; anders moet hij het baantje opkuisen, en daar heeft hij genen tijd voor.
Het was te veel. Uw boerinneken kon het niet aan. Terwijl uw Boereken de strijd aanging met de modder en ontsnappende varkens, bleef ze in haar hol. Twijfel overviel haar; is dit het wel? Hier en zo en fok en miljaar. Niet durven naar buiten gaan omdat het werk zich dan met een voorhamer in haar gezicht sloeg. Alles hebben om gelukkig te zijn (zuid frankrijk, vergezichten, varkens, the dream, het lief), maar niet kunnen zien.
Angst die komt opzetten. Angst voor de eigen boerderij, voor de uitgevoerde droom...
Een mini burnout? een uitgerokken angstaanval? Overjaars getrunt?
Langzaamaan kroop ze uit haar putteken, zocht de stofzuiger in een verloren hoek en werd er stof gezogen tot er Licht en Lucht was, in huis en hoofd.
Het boerenbestaan wordt onderschat. Het is tergelijkertijd het schoonste beroep dat er bestaat en anderzijds een heel zwaar beroep. We doen iets wat mensen al 10000 jaar doen, en nog worden boeren miskend. Wij staan in voor de basis van het bestaan; de voedselvoorziening en kiezen ervoor dat te doen op een manier waarbij we de aarde behoeden en niet uitputten. Maar nog zijn we maar boerkes.
We komen jaarlijks met een schoon fotoboek naar België en antwoorden naar alle eerlijkheid dat het "vree tof is en veel werk, maar vree leuk". Want dat is het ook. Wat valt er ook te zagen over lange dagen, onophoudelijk werk, mislukkingen, beesten die dagelijkse verzorging nodig hebben, financiele stress, klimaatstress, .....Iedereen heeft zorgen, en we kozen er zelf voor.
Maar vergeet uw boeren niet. Als het eens twee weken regent, vraag uw groentenboer eens naar zijn patatten. Bij late vrieskou wilt een appelboer misschien wel eens een extra schouderklopken. Zwaai eens naar uw boer als hij passeert. Want wat uw overtuigingen ook zijn, zonder hèn zat u hier nu niet.
En als wij lang stil zijn, schrijf ons eens een briefken. Het sociaal isolement van een boer is rap begonnen, want er is alleen maar werkwerkwerk.
2013 werd opgeborgen, en 2014 werd uitgespreid op een papierken. Eenmaal uit het hoofd en op papier is het allemaal overkomenlijk. Lang leve planningen.
2014 wordt het jaar van de Waarheid. We zetten alles op punt en testen wat wel en wat niet kan (konijnen? schapen? eenden?).
Dit jaar besteeden we de versnijding van ons vlees uit. Daardoor winnen
we geen sikkepit aan ons vlees, maar wel tijd, energie en de goesting.
En op dit moment is het dat wat telt. De Goesting terug vinden om de
droom weer te willen beleven.
Want zonder goesting is alles Niks.
(gene paniek bij het lezen van dit bericht. Uw boerinneken heeft haar overall al weer aan, eentje die de moeke voor haar kocht. Gloednieuw en al. Klaar voor een jaar te veel werk.)
In juli 2012 installeerden we ons als boer en boerin en kwamen er 6 varkens naar de boerderij.
In juli 2013 stonden we op de markt en waren we in volle productie met vleespakketten en al. We versneden en verwerkten zelf ons vlees en maakten patees, kopvlees en droge worsten. We sloten 2013 af met 75 varkens, 7 schapen, 7 konijnen, Victoire, een 10tal kippen, een vast klantenbestand, een boomgaard én een tractor.
Met hier en daar wat trukjes, geraakten we financieel nét rond om de constante stroom aan facturen betaald te krijgen. Geen sinecure voor beginnende boeren. Met hier en daar veeeel helpende handen en schouderklopjes geraakten we nét rond met ons werk. Al was het vaak, onder het motto "later werken we dat wel af", slechts half zijn gat gedaan. Het uiterste nodige. We draaien dagen van minstens 12 uur, want het werk houdt nooit niet op. Tis pas nu, als ik het wil opschrijven, dat we merken dat onze dagen zo lang zijn. 7 op 7 met af en toe een dagje niksdoen. Niks bijzonder voor een boer.
We weten dat we goed bezig zijn (het feit dat jullie het vaak zeggen helpt)
En we zijn ons bewust van wat we op 1 jaar tijd hebben weten te realiseren
Van erg lang op voorhand wisten we ook dat de eerste jaren zwaar zijn, ploeteren en proberen en een steeds aangroeiende takenlijst tegen de muur.
En laten we eerlijk wezen dat de ganse situatie met onze buurboer Nico en de omkadering van het couveuse en Terre de Liens ons ook op ons knieën gekregen hebben.
Eind december waren we dan ook moe. Doodmoe.
2 weken België waren een welkome verademing, even ons onderdompelen in dat warme bad van vrienden en familie, van opstaan zonder takenlijst, van voetjes onder tafel steken, een bad...
We keerden moe maar voldaan terug, en hadden ons voorzien op een zachte herstart van de werkzaamheden. Wat uiteraard een utopie was. 2 weken je boerderij achterlaten is eigenlijk not done, en dat hebben we gemerkt. De oppassers hadden hun uiterste best gedaan, maar tegen 2 weken regen is niks opgewassen. De electrische omsluiting tussen de parkjes was platgevallen, en alle varkens liepen overal, tot bij victoire. Het weiland was veranderd in een modderpoel, Anneken en haar kids hadden hun kot afgebroken, en de schaapkes stonden met de voeten in het water. fok.
We hoorden ook dat de laatste coördinatrice van het project plots stopt, en ze wordt niet vervangen. Vanaf heden zit La Grange des Prés dus in het vacuüm. En dan heb je 1 collega die die vrijheid zo interpreteert:
 | |
| Nico parkeert zijn tractor in de schuur en rijdt vandaaruit naar zijn tunnels |
 |
| En dat doet hij over de "place commun" en niet over het baantje, 1 meter naar links. |
 |
| richting tunnels dus |
 |
| Baantje (rechts) komt nochtans ook uit bij zijn tunnels |
Dat is het uitkijkpuntje ja. Het eerste wat je ziet als je op de boerderij aankomt.
Wanneer Dries hem vraagt om op het baantje te rijden, dat zich een meter meer naar rechts bevindt, weigert hij; anders moet hij het baantje opkuisen, en daar heeft hij genen tijd voor.
 |
| vaarwel mooi uitkijkpuntje |
Het was te veel. Uw boerinneken kon het niet aan. Terwijl uw Boereken de strijd aanging met de modder en ontsnappende varkens, bleef ze in haar hol. Twijfel overviel haar; is dit het wel? Hier en zo en fok en miljaar. Niet durven naar buiten gaan omdat het werk zich dan met een voorhamer in haar gezicht sloeg. Alles hebben om gelukkig te zijn (zuid frankrijk, vergezichten, varkens, the dream, het lief), maar niet kunnen zien.
Angst die komt opzetten. Angst voor de eigen boerderij, voor de uitgevoerde droom...
Een mini burnout? een uitgerokken angstaanval? Overjaars getrunt?
Langzaamaan kroop ze uit haar putteken, zocht de stofzuiger in een verloren hoek en werd er stof gezogen tot er Licht en Lucht was, in huis en hoofd.
Het boerenbestaan wordt onderschat. Het is tergelijkertijd het schoonste beroep dat er bestaat en anderzijds een heel zwaar beroep. We doen iets wat mensen al 10000 jaar doen, en nog worden boeren miskend. Wij staan in voor de basis van het bestaan; de voedselvoorziening en kiezen ervoor dat te doen op een manier waarbij we de aarde behoeden en niet uitputten. Maar nog zijn we maar boerkes.
We komen jaarlijks met een schoon fotoboek naar België en antwoorden naar alle eerlijkheid dat het "vree tof is en veel werk, maar vree leuk". Want dat is het ook. Wat valt er ook te zagen over lange dagen, onophoudelijk werk, mislukkingen, beesten die dagelijkse verzorging nodig hebben, financiele stress, klimaatstress, .....Iedereen heeft zorgen, en we kozen er zelf voor.
Maar vergeet uw boeren niet. Als het eens twee weken regent, vraag uw groentenboer eens naar zijn patatten. Bij late vrieskou wilt een appelboer misschien wel eens een extra schouderklopken. Zwaai eens naar uw boer als hij passeert. Want wat uw overtuigingen ook zijn, zonder hèn zat u hier nu niet.
En als wij lang stil zijn, schrijf ons eens een briefken. Het sociaal isolement van een boer is rap begonnen, want er is alleen maar werkwerkwerk.
2013 werd opgeborgen, en 2014 werd uitgespreid op een papierken. Eenmaal uit het hoofd en op papier is het allemaal overkomenlijk. Lang leve planningen.
 |
| 2013 op een hoopje |
 |
| hoeza! al het rode is gebeurd!!! |
 |
| 2014 ligt klaar! |
Want zonder goesting is alles Niks.
(gene paniek bij het lezen van dit bericht. Uw boerinneken heeft haar overall al weer aan, eentje die de moeke voor haar kocht. Gloednieuw en al. Klaar voor een jaar te veel werk.)
uw Boerekes in hun volle glorie.
Jofroi, een zingende kunstenaar die zo van mooie woorden houdt, maakte dit filmpje in het protest tegen gaz de schiste. Hij zocht (vooral) boerderijen op en toont de natuurpracht en het leven dt in een scheet kan verdwijnen. Ook wij hingen borden op ons erf, en hij kwam ze filmen. En schoot meteen ook wat beelden van de beestjes én de hardwerkende boeren op. Geniet even mee van hoe wij (en dé bekende Nikoe-plakkend-aan-zijnen-tracteur) het boerenleven nu eigenlijk écht beleven. Zonder censuur.
update: je ziet ons op 1.13 sec en daarna de Nico.
En laten dit meteen onze nieuwjaarwensen zijn: dat we niet stoppen met vechten. Of het nu vuile energie, kernbommen, ggo's, onrecht ofzoveelmeer, laten we nooit zwijgen.
Zalig nieuwjaar kameraden.
update: je ziet ons op 1.13 sec en daarna de Nico.
En laten dit meteen onze nieuwjaarwensen zijn: dat we niet stoppen met vechten. Of het nu vuile energie, kernbommen, ggo's, onrecht ofzoveelmeer, laten we nooit zwijgen.
Zalig nieuwjaar kameraden.
Abonneren op:
Posts (Atom)